Gözlerim Gözlerinsiz Kalınca

Kalp dediğin bilir imkansızlık şiirini.. bilir de, ya gözlerim ?
En yaralı yerim..
Gözlerim gözlerinsiz kalınca ben sabahı nasıl ederim
Kararmaz mı bütün dünyam, bir ömür..
Ya nasıl öğreteyim sende ki imkansızlığımı ellerime ?
Bir an bile kavuşamayan ellerimiz nasıl da yıkmakta bunca şeyi ne tuhaf..
Oysa benim başım en çok senin göğsüne yakışırdı..
Başım ki tam omzuna yatmalıktı..
Ben artık bu yetim başla hiç bir hayale ağlayamam..
Sonra boynum.. ki dalından düşen bir yaprak..
Mevsimsiz sürgün yedim senden ayrı bir ömre doğarak..
İnsan yalnız kalbiyle sevmez ki unutmaya ilk oradan başlasın..
Unutmak kör kuyu, dipsiz karanlık.
Nereden başlamalı unutmaya seni bilmem ki..
Senden başladım unutmaya kendimi..