Bir hiçken annemle babamın birkaç dakikalık sevgisinden oluverdim.Derken 9 ayda dünyaya geldim.Anneme onun kokusuna, sütüne muhtaçtım.Aylar sonra yürümeye başladığımda bir koltuk kenarına muhtaçtım.
Derken koşmaya başladım; koşarken de beni kollayan birine muhtaçtım. Yıllar geçti okul çağı geldi çattı ve öğrenmek için bir öğretmene muhtaçtım. Derken ergenlik çat kapı misali geldi ve birden bebek oldum anneme muhtaç kaldım. Eee sürekli aynı seviyede okuyacak değiliz derken lise geldi. Büyüdük ya kimseye muhtaç değiliz olmayacağız da… Sevdim; çok sevdim ve şimdi yine birine muhtacım. SEVDİĞİME.! Hayat işte eninde sonunda beni bir şeylere muhtaç etmeyi başardı. Artık tek muhtacım sen olduğun, bu lanet dünyada beni umut etmeye muhtaç etme.
